Нема образование после шесто одделение. Нема вработување на повеќето работни места и нема пристап до јавни места како што се паркови, спортски сали и салони. Ова се само дел од забраните кои талибанските власти во Авганистан им ги воведоа на жените.
Припадничките на понежниот пол не смеат да патуваат на долги растојанија освен ако не се придружувани од машки роднина, ниту да излегуваат од дома доколку не се покриени од глава до пети. И отсега, звукот на женскиот глас надвор од домот е забранет, според манифестот на 114 страници, во кој прецизно се наведени сите декрети на талибанската влада кои ги ограничуваат правата на жените. Тоа практично значи дека жените нема да можат да одат до продавница затоа што никој нема да ги послужува или да се качи со такси. Всушност, бидејќи тие не можат да разговараат со нив, машки член на семејството мора да оди со нив.
Многу од забраните важеа за поголемиот дел од владеењето на Талибанците, кои ја вратија контролата врз земјата пред три години по повлекувањето на Американците. За многу жени ширум земјата, објавувањето на документот се чини дека ја убива последната надеж дека нешто може да се промени откако талибанските власти ветија дека повторно ќе ги отворат средните училишта и универзитетите за жените.
Таканаречената полиција на пороците и доблестите, владини службеници во бели униформи се стационирани на аглите на улиците за да обезбедат усогласеност со законите за морал во земјата. Во Манифестот за првпат беа дефинирани механизмите за извршување што можат да ги користат овие службеници. Иако тие често изрекуваа вербални опомени, тие службеници сега се овластени да наметнуваат парични казни и да конфискуваат имот или да испраќаат луѓе во затвор до три дена доколку постојано го прекршуваат законот за пороци и доблест.
