Што е нејзиниот живот? Ведрана Рудан е многу добро позната хрватска, но и балканска писателка. Веќе подолг период се соочува со канцерот, болеста која потполно ја смени. Од безгрижна и насмеано – духовита Ведрана како што ѝ е и името, стана намуртена мрчаторка на која речиси се ѝ пречи. – Ставам често слушалки на уши и ја слушам пејачката Јасна Злокиќ како преубаво ми пее: „Ја сам скитница, не држи ме мјесто, скита ми се често…“ Мојата омилена песна! Воедно спроведувам анкета меѓу медицинските сестри кои со години работат на онколошкиот оддел во Риека. – Кого најчесто бараат пациентите додека се во неволја? Ми велат: -Мајката, поретко Бог. Главно мајката. Никогаш татко!
Тоа мене ме врати во моето, старо време. Имав четириесет и неколку години кога мајка ми почна да ми се јавува. Речиси секој ден. Нејзините повици ми ги напаѓаа нервите до бескрај. -Зошто не ми одговараш, луто ме прашува? Велам: – Мамо, разговаравме вчера. „Не, не, ние не се слушнавме со денови, никогаш не се јавуваш, јас секогаш прва морам да ти се јавам“. „Не, не мораш мамо да ми се јавиш прва …“ „Кога не те слушам, мислам дека нешто ти се случило“, ми вели загрижено. „Што може да ми се случи? Работам како коњ кога ќе се вратам домa. Децата и сопругот чекаат на мене. Расфрлани гаќи, кошули, панталони, со се неизмиени садови, правосмукалката е мислена именка. Особено сопругот е длабоко мрзлив и сè повеќе неподнослив. А, јас стара веќе, помина младоста како трепнување со очите. Сега имам и проблеми со столицата … О, не, ох, не, ох, не….Не можам да се испразнам, имам болки. „Сега мамо, морам да ја спуштам слушалката, ќе ти се јавам подоцна“. Нормално дека не ѝ се јавив. Кога да се јавам? Сè ми е во брзање.
Во меѓувреме, ден, два потоа, мајка ми почина. Кога почина не плачев. Солзите ништо не значат. Важни се спомените. Мислите. Мајка ми си ја олесни душата. Животот не е убав ако имате на пример, мака со столицата. Кога цревата не ви се празнат. Тоа се живи отрови во телото. Но, сега после сè свесна сум за тоа, што би дала денес да го слушнам нејзиниот глас на телефон и деталите за нејзините проблеми исто така со столицата. Јас ве разбирам, дека вие мене не ме разбирате. Превртувам со очите и пак се сеќавам на муабети со мајка ми: – Мамо, и забот ме боли. Имам закажано на забар, брзам …Ти секогаш брзаш кога ќе ме слушнеш … беше нејзиниот дрзок одговор. Добро, мамо, ќе ти се јавам вечерва. Добро, јави се и кажи ми што ти рече стоматологот? Можеби имаш гранулом, кој може да биде опасен за твоето срце … ми одврати мајка ми.
Во наредните минути го држам поводникот за кучето во рака и облекувам јакна. На екранот на мобилниот телефон пак мојата „стара“. Не го вклучувам мобилниот, ја шетам Лили надвор, која радосно мавта со опашката. Ја симнувам од поводникот, таа скока со другите кучиња, па оди во грмушка да се олесни. Лила има нормална столица, за разлика од мојата. Какво задоволство е тоа. Телефонот повторно ми ѕвони. Не одговарам.
Мојот искрен совет до сите вас кои имате сè уште живи мајки. Тие ве бараат затоа што вие не се јавувате. Здодевни старици кои се грижат за вас зрелите жени на кои поодамна ништо не им е интересно, најмалку сопругот. Затоа што за своите мајки вие бевте и ќе останете беспомошни бебиња. Иако од непозната причина, молчејќи ги сметате за напорни. Јавете им се повремено, онака без причина. Еден ден, а тој доаѓа, кога ќе бидете сами во болничка соба навечер, ќе врескате: „Мамооооо…“ Од другата страна ќе има само морничав молк. Ќе ве слушне единствено некоја непозната дежурна медицинска сестра, која незаинтересирано ќе ви стави слушалки на уши или некоја лепенка преку устата. Разбирливо дека не може да ги слуша вашите лелеци по вашата мајка…за која немавте време.“
