Маја Јовановиќ, генерален секретар на Бирото за борба против трговијата со луѓе, во емисијата Пулс на Србија, на српската Курир Телевизија, го даде своето видување за исчезнувањето на двегодишната Данка Илиќ од Бор.
– Самиот случај од почетокот имаше индиции дека може да се земе предвид киднапирање на детето, што навистина се случило поради момент на невнимание од страна на мајката. Навистина, сето тоа тргна во тој правец затоа што категорично на стартот ја отфрлив можноста дете на неполни две години, кое штотуку проодело во јануари, да може да оди подалеку од 20 до 30 метри на таков терен. Сите сме родители, тоа ни е добро познато и првично беше отфрлено како можност. Особено што поминаа многу часови, а од девојчето нема ни трага. Следејќи ги сите информации кои ни стојат на располагање и оние кои не се толку јавно достапни, можеме само да заклучиме дека нашите служби го даваат максимумот, покажаа колку можат да бидат одговорни и на кој начин можат да се ангажираат – рече Јовановиќ и додаде.
– Основата мора да биде семејството. Верувам дека во овој случај има информации кои семејството на самиот почеток не им ги открило на надлежните органи кои ја следат и ја водат целата истрага. Во овој случај, сè е многу важно. Се пребарале десет километри терен. Детето, дури и некој да го водеше за рака, не може да ја премине таквата конфигурација на теренот, дури и ако некој го носеше во раце. На самиот почеток беше многу важно да се фокусираме на семејството. Тоа се потенцира во голем број случаи на киднапирање. Тоа е периферија, крај на едно место, дел каде што нема многу сообраќај, каде што нема голем број луѓе и гужви. Онаму каде што едноставно би ја нарушило некоја визуелна идентификација на мајката, ако во моментот кога таа се завртела и не видела детето, не слушнала звук на автомобилот што се оддалечува. Кога некој ќе земе дете, нема да оди полека, ќе бега што побрзо. Тоа морало да се слушне и види бидејќи навистина е едноставно невозможно мајката да не го регистрирала автомобилот на потенцијалниот киднапер на своето дете. Ако некој фати дете за рака во рок од две минути, не може да го однесе далеку без мајката да го види своето дете. Да влезеше некој во шума со истото дете, ќе беше најден, ќе имаше траги. Кучињата трагачи, без разлика на луѓето кои поминале низ таа делница, секако би следеле одредена трага бидејќи нивното сетило за мирис оди и до пет километри, што на сите ни е многу познато. Така што во овој случај мислам дека голема основа мора да биде семејството, да се испитаат семејните односи, финансиите, дека тоа мора да се врати многу наназад.
