Поранешниот италијански голман, Анџело Пагото (51), во интервју за италијанскиот весник „Кориере дела сера“ раскажа за своето патување низ пеколот на дрогата, кое му ја уништи фудбалската кариера. Со Италија го освои ЕП У-21, а во текот на професионалната кариера настапуваше за Пистоезе, Сампдорија, Милан, Перуџа, Емполи, Реџана, Трст, Арецо, Торино, Гросето и Кротоне.
На почетокот истакна дека најмногу жали што не е во добри односи со мајка си. „Кога ќе погледнам наназад, најмногу се каам за грижата на мајка ми. Имам 14 години, Наполи ме покани и се преселив од Вербанија. Таа беше исплашена, ме одгледа сама. Работеше на повеќе места, дури и во Швајцарија за да ги обезбеди тие дополнителни 700/800 лири месечно.
Таа ми даде можност да верувам во моите желби, никогаш не ме спречи да сонувам. Денеска не сме во добри односи и се надевам дека еден ден повторно ќе ја најдам и заедно ќе се смееме за глупостите што ги направив“.
Во 1996 година Италија стана европски првак до 21 година, а потоа Пагото бранеше пред Џанлуиџи Буфон.
„Имаше период кога јас и тој бевме најдобри голмани во Италија. Неодамна се слушнав со него, му честитав на новата улога во репрезентацијата. Морам да ти се заблагодарам бидејќи ти си единствениот што ме натера да го освојам Европското првенство“, се пошегува тој. Тој тим до 21 година беше многу силен, го имаше како втор голман, Тоти, Неста, Панучи и Канаваро, кој сè уште ме нарекува Биг Џим поради фризурата што ја имав тогаш“, се присети Пагото.
На 28 април 2007 година, непосредно пред натпреварот од Серија Б помеѓу Кротоне и Специја, Пагото бил позитивен на кокаин. Тој се изјасни за виновен на сослушувањето на 30 јули и доби доживотна забрана за професионален фудбал. Голманот поднел жалба и на 14 септември казната му била намалена на осум години. Забраната истече во 2015 година, кога имаше 41 година.
„За мене кокаинот беше бегство, особено кога немав цели. Во тој момент бев во Кротоне, не играв многу, мојата кариера беше завршена. Запознав многу лоши луѓе на кои не можев да им кажам не. Дрогата ме отсече од реалноста. Мислев дека тоа ги реши проблемите, но не. Бев зависник три години и страдав од депресија. Шест месеци не се симнав од каучот, а сè уште пијам лекови. Се обидов да се откажам неколку пати, но никогаш не успеав“.
Денес сум многу среќен човек. Имам жена што ја сакам покрај мене, се надевам дека ќе имам уште едно дете, иако на 51 година веќе не сум млад. Имам многу цели. Нема да бидам среќен додека не ги реализира. стигнам Сакам да се вратам во Серија А како тренер на голмани. Денес ги има многу, можеби премногу. Некои никогаш не играле, што мислам дека треба да биде основа. Посетувам курсеви, учам и штотуку стекнав важно искуство во Авелино. Денеска тренирам голмани во Прато“.
На прашањето каде се гледа себеси во иднина, тој вели: „Се гледам себеси на теренот и како водам фудбалска школа каде што можат да растат идните таленти. Тоа би било една од оние школи каде што напредувате врз основа на заслуги, а не само затоа што плаќате. Ќе успеете само ако се откажете од некои работи“.
