Полека умира пеколно топлиот ден и темнината го гушка вжештениот град, но на Скопје не му носи освежување. И ноќта е пеколно топла, зрачи бетонот на градежната мафија и асфалтот кој градските очуви го обновуваат таму некаде пред избори.
Многу одамна Скопје стана налудничаво ругло и панаѓур, во кој секој од градските очуви и маќеи продава дел од градот, а секој новопечен полуписмен градежник со сомнително стекнати пари гради кинески ѕидови, кои ги продава поскапо од оние на Менхетн. И купуваат новопечените скопјани со провинциски дијалект, плаќајќи од наследените ниви и овоштарници.
Обезличен е и осакатен градот од овие градски очуви и маќеи многу повеќе од она што земјотресот му го направи. И не само што му го убија духот на градот до непрепознатливост, не само што го направија панаѓур за подсмев туку го уништуваат и она малку што останало од него.
Шетам низ градскиот парк со надеж дека вардарецот ќе дувне и ќе донесе малку свежина, но го нема, ниту здив од него, и тој заминал некаде со сите оние млади умови кои не напуштија. И не само што вардарецот го нема туку и развигорецот и југото ги скротија, со накарадните градби им ги затворија вратите, ги избркаа од градот. А во паркот есен, жолти листови ја прекриле распуканата земја, суви се дрвјата и голи, жедни за капка вода на овие пеколни вруќини но нема кој да ги полие, нема кој да се грижи за нив затоа што немаат ни татко ни мајка, а градските очуви и маќеи низ годините се грижеа за своите фотелји, за партиските позиции, за тендерите и јавните повици кои им ги полнеа џеповите. Како поминувам низ паркот и ги гледам дрвјата соголени, на умирање, тревата и грмушките пожотени така и во мене полека есента почнува да царува и бесот да татни поради налудничавоста, простотилакот, себичноста, неодговорноста и идиотизмот на оние кои треба да се грижат за градот.
Градската маќеа, една од многуте исти со своите претходници од последните децении, а како тргнало иста и со своите наследници, се крие некаде во обезличениот и пожолтен град, самобендисано и суетно мислејќи дека градот треба да е среќен што ја има, дека е доволно да се насмее од малите екрани и да истури големи зборови без никакви дела.
Гори и жолтее градот, есен во сред лето царува, лисјата ја прекриваат мртвата и сува земја, реа и смрдеа од депониите на ѓубре го гушат градот кој повеќе не дише, кој заедно со нас се гуши од корупција, некадарни ликови, идиотизам, налудничавост и самобендисаност на ситни души, на кои ништо не им е важно и свето освен полниот џеп со туѓи пари, моќта која онака расипани уште повеќе ги расипува до ниво на нечовечност.
Наместо на липи и багрем градот на прашина мириса, на прашина од градбата и дивоградбата на градежната мафија, на прашина од урнатите и разнебитени симболи на градот, на прашина од разорените сеќавања на градот кој некогаш имаше душа.
Се гушиме во ѓубре, се гушиме во прашина, се гушиме во корупција, се гушиме во нашиот простачки менталитет и медиокритет, се гушиме поради нашиот однос кон сè што е наше, а како туѓо да е, се гушиме поради нашите избори во кој секогаш најлошото и најлошиот го избираме, се гушиме во инаетот наш…
(Редакцијата се оградува од ставовите на авторите изразени во колумните)
